سه سال پیش من این مقاله را نوشتم به عنوان what I learned from Persian (Iranian) history. اکنون بعد از سه سال پر از فراز و نشیب دوباره به عقب برمی گردم و به ده سال قبل موقعی که اولین مقاله را در این مورد نوشتم تغییرات مثبت و امیدوار کننده ای که در این سالها به وقوع پیوسته است را در نظر می گیرم می بینم که به عنوان یک ایرانی تا چه حد می توانم افتخار کنم به این عنوان و تا چه حد مدیون ملت بزرگ ایران برای تلاششان برای زندگی بهتر و رسیدن به دموکراسی و آزادی دارم.
ویروس کرونا و همه گیری به همراه طوفانهای اجتماعی و بحران‌های سیاسی هیچ کدام نتوانستند ملت ایران را از پای در آورند و به خون یکدیگر تشنه اشان کند و یک جنگ داخلی و یا انقلاب دیگری به راه اندازند.
ملت بزرگ ایران ممکن است که در چنگال مشکلات اسیر باشند ولی همانطور که قدیمیها می گویند از اسب آدم‌ها می افتند ولی از اصل نه. برای نمونه در مورد همه گیری همه عکس العمل افراد و کشورهای دیگر را به یاد دارند. ولی کشورمان با تحریم ۴۲ ساله و علیرغم همه فشارهای غیر منطقی بعضی از دول خارجی همچنان با سر بلندی از کوره آزمایش بیرون آمدند و با حفظ شان و ارزش انسانی اش به ساحل آرامش برسد.
ملت ایران ثابت کردند که در مقابل مشکلات سر خم نمی آورند و با زبان ارعاب و خشونت و جنگ نمی توان با آنها حرف زد. فلذا با تغییرات پیش آمده در سطح جهانی این امید پیش آمده است که ملت ایران به مکانی که به آن تعلق دارد برگردد و با افتخار به جایگاه وزینی در دهکده جهانی دست یابد. دست مریزاد و فراموش نکنید که آینده درخشان و از آن شماست.
در مورد نهاد های مدنی و غیر دولتی باید به پیشرفت ادامه داد و فراموش نکرد که اگر ما از فساد بنیادین و دستگاهی و سو مدیریت صحبت می کنیم تنها راه فایق آمدن بر این معضلات ایجاد تشکیلات مدنی و غیر دولتی قوی منجمله مطبوعات آزاد و سایر نهادهای مدنی است. وگرنه ما به خودمان و نسلهای آتی باید جوابگو باشیم که چگونه از فرصتهای پیش آمده استفاده نکردیم و آنها را سوزاندیم.
با احترام و درود،
هوتن دهبنهء